De terugtocht

Woensdagmiddag zijn via de sluis schip voor de schip terug op zee gegaan. Het was nog niet alle hens aan dek, omdat de pintjes van de avond ervoor nog hun effect hadden. Eén voor één kwamen de brakke kopjes weer tevoorschijn, zodat we om 2400 uur in de nacht een nieuwe start konden maken met alle boten tegelijk. We lagen hierbij achterin het startersveld. De start is vrij ingewikkeld waarbij je in een tijdsframe van twintig minuten een boei op een halve mijl afstand moest passeren. Om dit goed te kunnen plannen in het donker met een veranderlijke wind, is erg lastig. De uren erna waren ook niet sterk. We hadden moeite om de andere boten in te halen, ook al is ons schip een van de betere. Om vijf uur in de nacht werden de omstandigheden anders en hadden we de wind weer in de zeilen en voeren we weer de juiste koers. Het ene na het andere schip haalden we in en voor ons was de strijd nu écht begonnen. Rond twaalf uur in de middag was onze streak van inhalen voltooid en stonden we weer tweede, terwijl we dus als laatste waren gestart! Vanaf vijf uur 's nachts was het helemaal aan, elke tien minuten werd er op de radar gekeken om de afstand tot de Tecla te meten, de koploper, gaan we sneller, lopen we op ze in? Het was spannend en iedereen was scherp. Naja scherp, onze Steven en Tanja begonnen om zes uur toch wel wat bleekjes te worden. Wat de gevolgen waren van de steeds hoger wordende deining en schuddende boot, is voor jullie wel duidelijk. Gelukkig waren ze niet alleen, want in de uren erna, waarbij de golven maar bleven beuken op de boot, moesten Arvid, Thomas, Iris en Carlijn er ook aan geloven. Maaginhouden gingen waar ze niet hoorden, zo uit het keelgat overboord de zee in. Iedereen behalve deze zes vonden het prachtig. Maar ja, klagen mogen we ook niet. Want wie kan er nou zeggen dat ze half april even een mid-weekje naar Engeland zijn gevaren. Met mist, zon en wind. Lachend en zeilend als een superteam over het Engelse kanaal blazen. Gigaschepen en windmolenparken ontwijkend, al kotsend en zeikend, de finish bereikend. Dus nadat we om twaalf uur chillend in de zon de Fantastico hadden ingehaald, hadden we nog zes uur lang de tijd om de Tecla in te halen. Dit was helaas niet gelukt, maar we zijn wel flink op ze ingelopen en zijn 1.34 mijl achter hen gefinished, #closecall. Op de uitslag moeten we nog wachten en dit kan zeker spannend worden. De Tecla had namelijk een klein stukje afgesneden. Op dit moment zijn we in Den Haag in de boot langs de wal, wederom genietend. De boot ligt er mooi bij, we hebben de zeilen netjes gestreken, alle lijnen opgeschoten en het dek opgeruimd, zodat we weer klaar zijn voor een nieuwe etappe morgen. Als blogger wens ik jullie namens de hele crew een fijne nacht. Ik houd jullie op de hoogte.

Kusjes team Universiteit Utrecht